فرض شده است به دنبال اجرای تمرنیات مقاومتی، چندین فاکتور دیگر نیز در بهبود تحریک سیستم عصبی دخیل باشند. یکی از متداول ترین سازگاری های پیشنهاد شده، بهبود هماهنگی در فراخوان واحدهای حرکتی می باشد که به موجب آن تخلیه پتانسیل عمل توسط دو یا واحدهای حرکتی بیشتری، به طور هم زمان رخ می دهد. سملر و نوردسترم نشان دادند هماهنگی بین واحدهای حرکتی در مهارت های مختلف مثل اجرای یک هم نوازی موسیقی ( بالاترین درجه از هماهنگی )، در وزنه برداران المپیکی و افراد تمرین نکرده ( پایین ترین درجه از هماهنگی ) متفاوت می باشد. با این حال، مطالعات دیگر موفق به نشان دادن هماهنگی های افزایش یافته به دنبال تمرینات مقاومتی یا شبیه سازی شده با کامپیوتر نشدند. این یافته ها در مورد اینکه آیا هماهنگی بین واحدهای حرکتی نقش مهمی در فاز اولیه سازگاری ( سازگاری عصبی عضلانی ) دارند، شک و تردید دارند و به نظر می رسد اگر هم این موضوع اتفاق بیفتد، تاثیری حداقل خواهد داشت.
هم انقباضی عضلات آنتاگونیست
یکی دیگر از دلایل ممکن برای بهبود سازگاری های عصبی ناشی از تمرینات مقاومتی، کاهش هم انقباضی عضلات آنتاگونیست می باشد. کاهش فعالیت عضلات آنتاگونیست، به عضلات آگونیست این اجازه را می دهد، نیروی بیشتری تولید کنند. کارولان و همکارانش گزارش کردند بعد از تنها یک هفته تمرین ایزومتریک بیشینه ارادی بازکردن زانو، اثر هم انقباضی عضله همسترینگ ۲۰% کاهش داشته است، در حالی که هیچ اختلاف معناداری در گروه کنترل مشاهده نشد. این یافته ها همسو با مشاهداتی است که نشان می دهند ورزشکاران تمرین کرده در مقایسه با ورزشکاران تمرین نکرده، اثر هم انقباضی عضله نیم وتری کمتری حین تمرین باز کردن زانو داشته اند. محدوده ای که این سازگاری ها اثرات مثبتی روی قدرت دارند، هم چنان مبهم باقی مانده است.
منبع : دانش و توسعه هایپرتروفی عضله
نویسنده : دکتر برد شونفیلد
مترجمین: محمد علی پور، حمید مسجدی و همکاران
